Yalnız değilim aslında. Her gün paylaşıyorum yalnızlığımı. Kitaplarımla, müziklerimle, şiirlerimle, yatağımla, yastığımla... Her gün beni anlayıp, dinleyen tek şey onlar. Her gün onlarla yeni bir sonun eski başlangıçlarını yapıyorum. Her Allah'ın günü yeni bir günün doğmasının verdiği acı ile onlara sarılıyorum. Sarıldıkça, yalnızlığım azalıyor. Kalabalıklaşıyorum. Ve onların verdiği güç ile yaşıyorum. Tabi, eğer buna yaşamak diyorsanız... Sonra; okuyacak kitap, dinlenecek müzik, yazılacak şiir, yatılacak yatak, başını koyacak bir yastık, doğacak bir güneş bile kalmaz. Elinde bolca yalnızlık, kalbinde asla dolduramayacağın bir boşluk ile baş başa kalırsın. Yalnız değilim dedim ya, unutun gitsin. Öyle bir yalnızım ki, içtiğim su bile acır halime...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder