Bazen insan öyle bir özlüyor ki, dayanamıyor acısına. Her an özlüyor, hıçkıra hıçkıra ağlıyor, kendine kızıyor, sonra hayat devam ediyor. Ya da öyle olduğunu sanıyor. Öyle olmuyor çünkü. Geceleri yalnızlığına, sabahları yine yalnızlığına ağlıyor. Kendini yemeğe, içkiye, sigaraya, kahveye veriyor ama bir türlü kendisine gelemiyor. Haline acıyor. İşte diyor bitti. Sonunda geçti bu acı. Sonra bir şarkı çalıyor, bir güneş doğuyor ve bir bakıyor başladığı yerde duruyor. Bu sefer kendine daha çok kızıyor, küfürler yağdırıyor, başka şeylerle avunuyor. Ve zaman... Zaman hiçbir şeyi unutturmuyor belki ama alışmamızı sağlıyor. İşte insan, sonra buna da alışıyor.
1 yorum:
Doğru söze ne hacet...
Yorum Gönder